چـشم دلم به سمت حـرم بـاز می شود            با یک سـلام صبح من آغـاز می شود

پَـر می کشد دلـم به هـوای طـواف تو            وقتی که لحظه لحـظۀ پـرواز می شود

قـفـل دلــم شـکـسـتـه کـنـار در حــرم            از مرقدت دری به جنان باز می شود

فـهـمـیـده ام ز حـکـمـت ایــوان آیــنـه            اینجا دل شـکـسـته سبب ساز می شود

کو چشم روشني که ببيند در اين حرم            هر روز چند مرتـبه اعـجـاز می شود

اعجاز توست اينکه دلم يا کريم توست

قـلـب تـپـنـدۀ حـرم قـم، حـريـم توست

اينجا بهشت دختر موسي بن جعفر است            از نفحه ي شهود و تجلي معطر است

برپا شده است مکتب قرآن و اهل بيت            دارالـعـلـومِ مــريـم آل پـيـمـبــر اسـت

 اينجا کليد علم و فقـاهت ارادت است            خاک در حريم تو علامه پـرور است

چشم اميد عالِم عاشق به سوي توست            اينجا شبیه چشمۀ جوشان کـوثـر است

تـنـهـا پنـاهـگـاه دلـم صحن آيـنـه ست            وقـتـي دلـم از آه زمـانـه مـکـدر است

هر شب کنار مرقد تو يک مديـنـه دل            دنبال قـبر مخفي زهـراي اطهـر است

صحن تو غرق بوي گل ياس مي شود

اينجا حضور فـاطمه احساس مي شود

با آنکه هست هر دو جهان مال فاطمه            ايـنـجـا دمـيـده کوکـب اقـبـال فـاطـمـه

بي اختيار پاي ضريحت رسيـده است            هـر زائـري که آمــده دنـبـال فـاطـمـه

دارد تــمـام مــرقـد تـو بـوي آسـمــان            اينجاست سـايـه سار پر و بـال فاطمه

فـرمــود آشـيـانــۀ امـن الــهــي اسـت            صحن و سـراي تو، حـرم آل فـاطـمه

خورشيد آل فـاطـمـه از راه مـي رسـد            هر سال ما اگر که شود سال فـاطـمـه

اي کـاش از بـرای شـمـا یـار می شدم

يک صبح جمـعه لايـق ديـدار مي شدم

خاتون ملک ارض و سما إشـفـعي لنا            مـحـبـوبـۀ حـبـيـب خـدا إشـفـعــي لـنـا

آرامـش و قــرار دل ثــامـن الـحــجـج            اي زيـنـب امــام رضــا إشـفـعـي لـنـا

عصمت دخيل بسته به پرهاي چادرت            اي آفـتـاب حُـجـب و حـيـا إشفـعـي لنا

در هر سحر به سوي ضريح اجـابتت            مـي آورم دو دسـت دعـا إشـفـعـي لـنـا

روي سـيـاه و بـار گـنـاهـان مـا کـجـا            لطف و کـرامـت تو کـجـا إشـفـعي لنا

مهر و ولايـتت شده حـبـل المـتـيـن ما            در صبـحـگـاه روز جـزا إشـفـعـي لنا

يـوم الحـساب، تو همه اميـد شيعـه اي

تنها نه شيعه اهل جهـان را شفـيعه اي

با حبّ تو کسی که دلش را محک زده            طعنه به پـارسـایی حـور و ملک زده

سـرشــار از زلالی نـور یـقـیـن شـود            در مـرقـد مـنــور تــو قـلـب شـک‌زده

از چشمه های فیض تو سیراب می شود            هر کس دلش ز قحطی ایمان ترک زده

تنها نه چشم آدمیان بر عـطای توست            بر گـنـبـد تو دست تـوسـل فـلـک زده

شب های جمعه طوف حرم می‌ کنم ولی            گویا کسی به زخم دل من نـمـک زده

دارد ضـریـح اطهـر تـو بـوی کـربـلا            قـلبم برای دیـدن شش گـوشه لک زده

امشب گره گـشاست دم يا رضا رضا

در دست توست تذکره ي کـربلاي ما